Zwangerschap oervolkeren bevallen

Dat bevalt prima!

In het boek van Arnold De Vries word je om de oren geslagen met anekdotisch bewijs dat een gezonde geest gepaard gaat met een gezond lichaam. Laten we allereerst kijken naar de manier waarop vrouwen in primitieve volkeren van een kind bevielen. In het algemeen was het geen gebeurtenis van bijzondere betekenis: de weeën duurden vaak niet langer dan een half uur, de bevalling verliep snel en nagenoeg pijnloos en de vrouwen gingen doorgaans binnen een half uur na het bevallen met het kind op de rug weer aan het werk. Ook kregen de kinderen twee tot drie jaar borstvoeding. Neem dit voorbeeld van een Eskimo-vrouw beschreven door een onderzoeker genaamd Bilby:

”Een meisje wordt begeleid en geholpen bij de geboorte van een kind bij haar eerste baby, maar daarna niet meer. De aanstaande Eskimomoeder moet alleen zijn (uitgezonderd de eerste keer) in een kleine woning die apart staat en zonder enigerlei hulp  Tegen de geboorte ziet men zonder enigerlei angst op en men ziet het meer als een kleinigheid. Ik ben bekend met een geval van een echtpaar dat samen op reis was op hun slee, midden in hartje winter, toen de vrouw opeens het kind moest baren. De mannen stopten de reis en maakten haastig een schuilplaats uit sneeuw klaar. De vrouw rustte daar, ging daar een tijdje liggen, en legde vervolgens haar nieuwgeboren kind in een doek, kwam terug naar de slede en vervolgde de reis. Een lange dagreis later kwam ze aan in het dorp waar naartoe ze op reis was en al vlug liep ze daar weer net zo sterk en gezond rond als tevoren.“

De Britse arts Sir Robert McCarrison deed onderzoek naar de voedingsgewoontes van volkeren in India en Pakistan en kwam onder andere bij de Hunza’s, een bergvolk uit Noord-Pakistan. Dit is wat hij schreef over borstvoeding bij de Hunza’s: “De zuigelingen worden zo gevoed zoals de natuur het bedoeld heeft: aan de borst. Als deze voedingsbron niet toereikend is, sterven ze; maar hen wordt dan tenminste wel de toekomstige maag- en darmklachten bespaard waarvan de oorzaak zo vaak in de eerste fles zit.”  

Zo brachten vrouwen in Zuid-Afrika een kind ter wereld: ”Als een vrouw op het punt staat te baren, schaart een groep mannen en vrouwen, jong en oud, zich om haar; dan baart ze temidden van hen zonder enigerlei schaamte het kind. En dit duurt nooit langer dan een kwartier of een half uur en wordt niet begeleid door enigerlei geschreeuw of andere tekens van pijn.” (Astely, reiziger)

De Duits-Russische reiziger George von Langsdorff bestudeerde de bewoners van de Polynesische Marquesa-eilanden. In Primitive Man and His Food van Arnold De Vries staat te lezen “dat de vrouwen erg makkelijk zonder problemen kinderen kregen, en dat ze hoogstens een half uur voor het baren nodig hadden. De kinderen kregen borstvoeding en werden niet van de moederborst afgehaald totdat ze in staat waren om te spreken en alleen rond te lopen en in de eerste jaren werd deze melkvoeding aangevuld met fruit en rauwe vis.”

Veruit de meeste beschrijvingen van baren en zogen in het boek van De Vries zijn die van Noord- en Zuid-Amerikaanse indianen. Dokter Benjamin Rush was één van de ‘Founding Fathers’ van de Verenigde Staten. Hij beschreef dit over de voortplanting van de Noord-Amerikaanse indianenvrouw: “De enige vroedvrouw van de squaw is de natuur. Haar barensweeën zijn kort en gaan met maar een beetje pijn gepaard. Iedere vrouw wordt in een eigen ruimte alleen gelaten en nadat ze zichzelf in koud water gewassen heeft, gaat ze weer terug naar haar gewoonlijke dagelijkse werk.” 

Een reiziger genaamd Bancroft beschreef dat Ingalik-vrouwen in Alaska “knielend baren en zonder pijn en ze waren maar zelden langer dan een uur weg van hun huishoudelijke werk.” Weer een andere reiziger, Begert, zag dat “de Californische vrouwen zonder problemen en enigerlei hulp baarden.” De Franse zeevaarder La Perouse schreef over dezelfde indianen in 1786 “dat zij maar weinig ongemak hadden tijdens de zwangerschap en vrijwel altijd zonder enigerlei problemen baarden.“

Tijdens een expeditie tekenden de Amerikanen Meriwether Lewis en William Clark het volgende op: “Eén van de indianenvrouwen, die twee van onze lastdieren leidde, stopte na anderhalve kilometer bij een beekje om te gaan liggen. En na een uur haalde ze ons weer in, blijkbaar in goede gezondheid, met haar nieuwgeboren kind.”

De Amerikaanse auteur Washington Irving beschreef het als volgt: ”Desquaw van Pierree Dorion die met haar echtgenoot bij een gezelschap was aangesloten dat in de winter over de Rocky Mountains trok, terwijl de grond met meer dan een halve meter sneeuw bedekt was, begon plotseling te baren en verrijkte haar echtgenoot met een kind. In de loop van de volgende morgen was de familie Dorion weer aanwezig zoals tevoren en de moeder zag eruit alsof er niets was gebeurd.”

H.B. Cushman leefde vele jaren onder de indianen. Hij merkte op dat “zowel bij de Choctaw-vrouwen als ook bij de andere indianen het baren geen enkel ongemak opleverde, noch onderbrak het langer dan enkele uren het huishoudelijk werk. In tegenstelling tot haar in de beschaving levende zus wensten zij, eisten zij of accepteerden zij geen enkele hulp. Ik heb meegemaakt dat ze gedurende de nacht een kind baarden en kon ze de volgende morgen weer bij hun dagelijkse werk zien.”

De Indiaanse geschiedschrijver William McIntosh kwam tot soortgelijke conclusies: “Als een vrouw in verwachting is, voert ze haar gebruikelijke arbeid uit, ervan overtuigd dat werken goed is voor haarzelf en haar kind, het baren verloopt heel makkelijk en ze kan de volgende dag na haar baren met het kind op haar rug gezien worden, daarbij geen van haar voorgaande bezigheden verzakend.“

Zet dit af tegen de ervaringen van indianenvrouwen in reservaten vandaag de dag. Uit Primitive Man and His Food: “De eens zo probleemloze voortplanting heeft zich zo enorm verslechterd dat de indiaanse vrouwen van tegenwoordig net zo veel angst en problemen voor het baren hebben als de blanke vrouw. Dr Weston Price werd door Dr  Davis van het indiaanse reservaat in Brantford in Ontario geïnformeerd dat “problemen en complicaties rond de geboorte het meeste voorkwamen van alle gevallen in het hospitaal, met lange weeën en pijnlijke geboortes, die er tegenwoordig algemeen voorkwamen, en dat chirurgisch ingrijpen vaak nodig was.”

Dit is het gevolg van degeneratie. Wij zijn dat gaan beschouwen als normaal, maar het is allesbehalve normaal! Dit is zoals de natuur het bedoeld heeft: “De Braziliaanse vrouwen zijn extreem vruchtbaar, het baren verloopt erg makkelijk en ze hebben maar zelden een misgeboorte: Nauwelijks is het kind gebaard of ze staat al op om naar de dichts bij zijnde rivier te gaan en zonder enigerlei hulp wast ze zich daar.” (Nieuroff, ontdekkingsreiziger). “De inheemse Braziliaanse vrouwen zijn extreem vruchtbaar en baren makkelijk, waarbij zij in het bos gaan en dit alleen doen en dan terugkomen en zichzelf en het kind wassen.” (Rogier, ontdekkingsreiziger) “Als een vrouw haar eerste kind baart, gaat ze meteen daarna weer over tot haar dagelijks werk, net als tevoren.” (Warren, ontdekkingsreiziger)

Terug naar ‘Zwangerschap