Orgaandonatie

Ik ben naar een lezing geweest van een GezondVerstandAvond in Hoorn. De spreker was Ger Lodewick en hij sprak over orgaandonatie. Het was bijzonder interessant en heel verhelderend wat deze man te vertellen had.
Onderstaande informatie komt van Ger.

Het is niet mijn (Ger) bedoeling om te oordelen over jouw besluit of je wel of geen orgaan donor wilt zijn, dat is geheel aan jou. Maar zorg er zelf voor dat je goed op de hoogte bent van alle informatie, o.a. de informatie die ik je hieronder met behulp van de site van Ger Lodewick geef. Vanuit de overheid is er eenzijdige informatie en je wordt al gauw als asociaal gezien als je laat weten dat je staat geregistreerd als zijnde niet-orgaandonor. We leven in een democratisch land waarin je veelal nog zelf mag nadenken en mag beslissen wat je wilt doen. Maak dus een doordachte keuze waar je jezelf goed bij voelt. En bespreek het met je partner, kinderen, familie en vrienden. 

Een orgaandonor is niet dood op het moment dat zijn organen worden verwijderd. Met de organen van een dode donor kan men nl. niets meer beginnen. Alleen levende organen zijn bruikbaar voor orgaantransplantatie en dat is ook logisch want wat moet je bijvoorbeeld met een dood hart in je lijf. Dat krijg je echt niet meer aan de praat. Organen voor transplantatiedoeleinden dienen levend te zijn en levende organen bevinden zich enkel en alleen in levende mensen.

Een patiënt met een ernstige hersenbeschadiging wordt door de Wet op de orgaandonatie (artikel 14) plotseling tot ‘stoffelijk overschot’ verklaard.

Een stoffelijk overschot echter kan onmogelijk kinderen ter wereld brengen, kan onmogelijk gevoed worden, kan onmogelijk op medicijnen reageren, kan onmogelijk koorts ontwikkelen, om maar eens een paar feiten te noemen. Die mens komt in het ziekenhuis voor een juiste medische behandeling en niet om van het een op het andere moment als stoffelijk overschot beschouwd te worden.

Iemand die hersendood wordt verklaard heet een ‘stoffelijk overschot’, overduidelijke aanwijzingen dat zo’n stoffelijk overschot nog leeft vind je voor de duidelijkheid hieronder op een rijtje gezet. Neem er goed nota van.

Het ‘stoffelijk overschot’ uit de Wet op de orgaandonatie vertoont talloze TEKENS VAN LEVEN: uit de volgende feiten kan worden afgeleid dat een potentiële orgaandonor leeft wanneer de organen uit hem/haar worden verwijderd.

*De lichaamstemperatuur is normaal.
*Het hart klopt en stuwt het bloed door het lichaam.
*De bloedsomloop functioneert uitstekend.
*De lichaamscellen blijven zich vermenigvuldigen.
*De neuronale besturingen zoals in de vorm van reflexachtige bewegingen werken.
*Alle orgaanfuncties zijn intact.
*De wisselwerking tussen alles binnen het gehele organisme is intact.
*De patiënt wordt gevoed en spijsvertering en stofwisseling functioneren ongestoord.
*Het lichaam kan hoge koorts ontwikkelen
*De patiënt krijgt medicijnen toegediend en reageert hierop.
*Uitscheidingsprocessen gaan gewoon door.
*Wonden genezen.
*Mannen kunnen erecties krijgen.
*Zwangere vrouwen kunnen zelfs na drie maanden een levend kind ter wereld brengen.
*Wanneer de operatie om de organen eruit te halen begint, stijgen hartslag en bloeddruk enorm.
*Patiënt begint dan vaak te zweten.
*In een aantal gevallen maakt de patiënt dan afwerende gebaren en komt zelfs een stukje overeind.
*Er worden spierverslappende middelen toegediend of de patiënt wordt op de operatietafel vastgebonden.
*Als je een werkelijk stoffelijk overschot uit het mortuarium haalt en je gaat het beademen, gebeurt er niets en gaat het hart echt niet meer kloppen.

Bovenstaande wordt niet verteld aan familie op het moment dat hun gevraagd wordt of ze in willen stemmen voor orgaandonatie bij hun ‘stervende’ of ‘overleden’ geliefde of kind.

Bovenstaande gegevens kunnen worden aangevuld met het volgende.

*De Braziliaanse neuroloog dr. Cicero Coimbra is erin geslaagd hersendood gediagnosticeerde patiënten met een gerichte behandeling weer tot bewustzijn te brengen.
*Een aantal jaren geleden weigerde de Engelse hartspecialist dr. David Evans om in zijn ziekenhuis nog langer aan harttransplantaties mee te werken. Andere hartspecialisten volgden hem hierin.
*In een ander Engels ziekenhuis in Cambridge weigerden anesthesisten om nog langer aan transplantaties mee te werken. Allemaal om dezelfde reden: een hersendood verklaarde donor is hun beleving en ervaring niet dood.
*Er zijn inmiddels in Nederland en Duitsland operatieassistenten die niet meer aan dit soort donoroperaties willen meewerken.
*In o.a. Roemenië en Pakistan wordt het hersendoodcriterium niet erkend.

Hersendood: een schimmige formule ….
Artikel 14 van de Nederlandse Wet op orgaandonatie.
1.”Indien het voornemen bestaat tot het verwijderen van een orgaan uit een beademd stoffelijk overschot, wordt de dood vastgesteld aan de hand van de volgens de laatste stand van de wetenschap geldende methoden en criteria voor het vaststellen van de hersendood.”

2.”Onder hersendood wordt verstaan het volledig en onherstelbaar verlies van de functies van de hersenen, inclusief de hersenstam en het verlengde merg. Vaststelling van de hersendood vindt slechts plaats in geval van een dodelijk hersenletsel waarvan de oorzaak bekend is en dat niet behandelbaar is.”

Dit wetsartikel vormt de basis voor orgaandonatie en -transplantatie. Het laat duidelijk zien dat een patiënt – een mens – in deze situatie is gereduceerd tot zijn hersenen. En dan ook nog slechts tot dat beperkte gebied van de hersenen dat kan worden gemeten, hoewel de wet dit ‘volledig’ noemt. De methoden en criteria hiervoor kunnen m.b.v. de technologie veranderen. Hiermee verandert tevens het moment dat je wordt dood verklaard. Hoe logisch is de gedachtegang dat het doodsmoment afhankelijk is van de stand van de technologie?

Hoe logisch is het dat het sterven uit de wet op de orgaandonatie is weggeschreven en daarmee totaal wordt ontkend? Sterven bestaat niet meer. Je leeft of je bent dood, van de een op de andere seconde, daar is niets meer tussen … Hoe geloofwaardig is dit??

Hersendood is een bedacht criterium om orgaandonatie mogelijk te maken en heeft niets te maken met de werkelijke dood.

Vertoont een hersendode de tekenen van een dode?
Het antwoord is een ondubbelzinnig neen! De patiënt vertoont juist velerlei tekens van leven: het hart klopt, de bloedsomloop functioneert uitstekend, de cellen blijven zich vermenigvuldigen, alle orgaanfuncties zijn intact inclusief de wisselwerking binnen het gehele organisme, er vindt in het lichaam een normale uitwisseling van gassen plaats, het spijsverteringssysteem functioneert evenals het stofwisselingssysteem, de neuronale besturing (zoals o.a. in de vorm van reflexachtige bewegingen) werkt. En nog veel meer functioneert prima: de functies van het resterende centrale zenuwstelsel (ruggenmerg), het immuunsysteem, het bloedvormingsysteem, bloedfunctie, hormoonregulatie, intern milieu (water- en zuren/basenhuishouding), darmflora, voortplantingsfuncties, weefselvormingsprocessen, genezingsprocessen, vermogen om koorts te ontwikkelen, reageren op medicijnen, uitscheidingsprocessen.

Al deze symptomen kunnen alleen bij levende systemen optreden en zij getuigen dus ook van leven!
Het lichaam van een hersendode is nog voor ongeveer 95% intact.

Op een potentiële postmortale donor worden testen uitgevoerd die moeten vaststellen dat het leven uit de patiënt verdwenen is en dat hij/zij dus dood is. Er wordt o.a. gebruik gemaakt van een EEG en de patiënt krijgt vervelende prikkels toegediend.

Het EEG (elektro-encefalogram).
Volgens de huidige wetenschappelijke kennis zijn met een EEG niet de totale hersenen te meten. Vitale delen – o.a. thalamus, delen van de hersenstam en kleine hersenen, centrale zenuwstelsel – zijn niet te controleren. Hier komt bij dat hersenonderzoekers steeds geavanceerdere meetmethodes hebben ontwikkeld die de intensivist in het ziekenhuis niet gebruikt. Wanneer de hersenonderzoeker nog activiteit meet, ziet de intensivist de platte nullijn ‘een vlak EEG’ en rapporteert dat er niets meer valt waar te nemen.

Er zijn gevallen bekend waarbij een patiënt, nadat de hersengolven wekenlang op de nullijn hadden gestaan, toch weer herstelde. Laten we voor het onderzoek naar de juistheid van wat ons wordt voorgeschoteld ook kijken naar mensen die een bijna doodervaring hebben gehad: bij hen werd een vlak EEG geconstateerd, complete hartstilstand en geen ademhaling meer, en dit enige minutenlang. En toch keerden ze weer terug. (‘Eindeloos Bewustzijn’ – Pim van Lommel, 2007)

Zwangere vrouwen.
Uit de medische literatuur (‘Geven en nemen’ – dr. Erwin J.O. Kompanje, 1999) is een aantal gevallen bekend van hersendood verklaarde zwangere vrouwen die na enige weken een levend kind ter wereld brachten. Een ervan vind je onder deze link. Hiermee worden twee onwaarheden uit de voorlichting van de overheid e.a. scherp aan de kaak gesteld. Ten eerste dat een hersendode nog slechts enige uren in leven gehouden kan worden. Ten tweede dat een hersendode dood is want hoe zou het mogelijk moeten zijn dat een dode een levend kind ter wereld brengt? Kan een nieuw leven zich ontwikkelen uit een stoffelijk overschot, uit een dode? Kun je een dode beademen en nog weken in leven houden om een kind geboren te laten worden?

Een ‘beademd stoffelijk overschot’? Elke medicus weet dat het stoffelijke overschot van een mens onmogelijk met enig resultaat beademd kan worden. Neem de proef op de som: ga naar een mortuarium en beadem een van de aanwezige stoffelijke overschotten. Resultaat? Geen enkel! Wie nu blijft beweren dat bij een hersendode een stoffelijk overschot, een lijk, een dode, wordt beademd, doet de waarheid dus bewust geweld aan.

Hier wordt de schrijnende onwaarheid uit artikel 14, lid 1 uit de Wet op de orgaandonatie zichtbaar: “… uit een beademd stoffelijk overschot …” Een werkelijk stoffelijk overschot is niet te beademen! Een werkelijk stoffelijk overschot, een lijk, een dode kun je niet in leven houden want er is geen leven meer!

Vervelende prikkels.
Wanneer een hersendode niet reageert op extern toegediende pijnprikkels veronderstellen de medisch deskundigen dat hij dood is. Klopt deze veronderstelling?

Door allerlei omstandigheden kan een lichaamsdeel van iemand niet meer op prikkels reageren omdat zenuwen zijn uitgeschakeld. Dit komt bij veel mensen voor en niemand zal het in zijn hoofd halen deze mensen dood te verklaren. En terecht.

Een treffend staaltje van de inhoudelijke onjuistheid van deze veronderstelling beschrijft Jan Kerkhoffs in zijn boek ‘Droomvlucht in coma’ (1994). Het behandelende ziekenhuis vroeg zijn vrouw en kinderen of hij als orgaandonor gebruikt zou mogen worden. Zij weigerden. Hij beschrijft dat hij de hem toegediende pijnprikkels zeer pijnlijk voelde, maar dat zijn lichaam er niet op reageerde, hij was om onverklaarbare reden niet in staat te reageren. Jan Kerkhoffs is destijds niet volgens de huidige protocollen getest want die golden toen nog niet zo. Waar het hier om gaat, is dat we uiterst voorzichtig moeten zijn met iemand dood te verklaren als er geen reacties op prikkels komen.

Getuigt het van deskundigheid vol te houden dat het niet reageren op prikkels een bewijs is dat betrokken persoon niets meer ervaart, geen bewustzijn meer heeft, zijn persoonlijkheid kwijt is en dat dit dus een teken van dood is? Hoe weten de deskundigen dat dan? Hebben ze het ervaren? Durven theoretici hun ongelijk toe te geven ten overstaan van een ervaringsdeskundige?

De pijnappelklier en magneto-encefalografie.
Diep in je hersenen ligt de pijnappelklier verscholen. Klein, maar uiterst actief produceert deze diverse hormonen die van invloed zijn op je bewustzijn, op je emoties en denken. De verschillende hormonen van de pijnappelklier induceren belevingen in verschillende bewustzijnsniveaus, die omschreven kunnen worden als belevingen van buiten- en binnenwereld. Zij maken het mogelijk zowel dagelijkse dingen als diepe trance te ervaren.

Het is heel goed mogelijk en zelfs zeer waarschijnlijk dat in het stervensproces een heen en weer switchen tussen die verschillende niveaus plaatsvindt voordat datgene is ingetreden wat wij de definitieve dood noemen. In plaats van ernstig beschadigde hersenen dood te verklaren verdient het aanbeveling eerst onderzoek te doen naar de werking van de pijnappelklier tijdens het sterven. In plaats van het EEG zou hiertoe het MEG (magneto-encefalogram) toegepast kunnen worden om dit op het spoor te komen.

Deskundigen (neurologen, ethici) beweren dat dood van een postmortale orgaandonor moeilijk is uit te leggen aan een leek. Met deze bewering hoeven we geen genoegen te nemen. Als je iets niet kunt uitleggen, kan dat betekenen dat je verhaal niet klopt en dientengevolge niet uit te leggen is.

Wat zou dit kunnen betekenen voor de mens uit wie de organen verwijderd worden, het kloppende hart als laatste? Mogen we gemakshalve zo maar veronderstellen dat deze mens wel niets meer zal voelen? Is ‘buiten bewustzijn’ een bewijs dat je niets meer waarneemt, niets meer voelt? Het verhaal van de Amerikaanse jongeman Zack Dunlap bewijst dat een potentiële orgaandonor nog een volledig intact bewustzijn heeft. En … er zijn er nog meer. Lees de ervaringen van nog negen mensen die hersendood verklaard waren en allen weer tot bewustzijn kwamen (Engelstalig). Wat bij de meesten opvalt, is de levensreddende rol van familieleden.

Colleen Burns (kwam op de operatietafel weer bij bewustzijn!)
Suzanne Chin
Steven Thorpe
Sam Schmid
Gloria Cruz
Madeleine Gauron
Rae Kupferschmidt
Val Thomas
Christina Thornsberry

Het lichaam functioneert dus nog prima, alle organen werken, het bloed stroomt er doorheen, alle inwendige biologische functies zijn actief. De praktijk heeft uitgewezen dat zo’n mens nog weken en maanden in leven kan worden gehouden. En een dode kun je niet in leven houden ….. Toch wordt hij op een bepaald moment dood verklaard terwille van orgaantransplantatie. Als hij geen orgaandonor zou zijn, zou hij op dat moment niet dood verklaard worden.

De term ‘naastenliefde’ wordt vaak gehanteerd om ons over de streep te trekken en ons als donor te laten registreren. Het lijkt er toch op dat deze term hier verkeerd wordt gebruikt.

Verlies de naastenliefde niet uit het oog als je kind, partner of ouder aan het sterven is. Gun hun datgene wat hun toekomt: een ongestoorde en liefdevolle afsluiting van hun leven.

Onderstaande tekst is met toestemming van prof. dr. Coimbra geplaatst op de site van Ger Lodewick:

DE ONHOUDBAARHEID VAN HET MISLEIDENDE HERSENDOODCRITERIUM
“Hersendood” is een levensbedreigende neurologische conditie, die in principe omkeerbaar en grotendeels te voorkomen is door het gericht en tijdige herstel van een helaas vaak niet-herkende en in principe dodelijke afname van meerdere hormonen. In plaats van een adequate behandeling te krijgen die de ademhalingsfunctie zou kunnen herstellen en zelfs een normaal leven weer mogelijk zou kunnen maken, ondergaan deze patiënten bijna altijd een verdere toename van hun reeds aanwezige hersenbeschadiging en een in principe dodelijke verstikking doordat zij worden onderworpen aan de zogeheten “apneutest”, waarbij de kunstmatige beademing (soms herhaaldelijk) tot wel tien minuten wordt gestaakt zonder dat de familie hiervan toestemming heeft gegeven of hiervan op de hoogte is gesteld.

prof. dr. Cicero Galli Coimbra
Klinische Neuroloog, Universitair Hoogleraar
Afdeling Neurologie en Neuro-chirurgie
Universidade Federal de Sao Paulo – UNIFESP – Brazilië

Een klein stukje tekst uit het verslag:

Deze ‘kwetsbare’ comapatiënten worden feitelijk domweg beschouwd als “potentiële orgaandonoren” in plaats van ze zogenaamde maximale intensieve behandeling te geven, en behandelende artsen gaan zelfs, tot schande van de goede naam van de medische beroepsgroep, zo ver dat ze actief een onherstelbare hersenbeschadiging versnellen of een hartstilstand veroorzaken door het uitvoeren van de zogenaamde “apneu-test”. Slachtoffers van een ernstig hersenletsel zouden eigenlijk bij hun ziekenhuisopname levensreddende hormonale behandeling moeten ontvangen, nog lang voordat ze in de klinische toestand geraken die thans bekend staat als “hersendood”. Artsen zouden moeten beseffen dat deze patiënten nog volledig kunnen herstellen, zelfs wanneer de klinische diagnose “hersendood” zogenaamd is “bevestigd” door uitslagen van aanvullende onderzoeken die de uitval van bloedtoevoer naar de hersenen zouden aantonen.

Lees meer van dit verslag met deze professor, hij ‘redt’ mensen van een hersendood situatie door ze de juiste levensreddende hormonen toe te dienen.
——

Tom Verlind (media-adviseur) over orgaandonatie in de massamedia (info komt van Ger Lodewick):

Ontkennen van lastig nieuws
Het is volstrekt gerechtvaardigd een discussie te voeren of alle aspecten van orgaandonatie wel uitvoerig publiekelijk worden besproken. Dit gebeurt niet. Mensen blijken heel veel aarzelingen te hebben over orgaandonatie wat zich laat afleiden uit het feit dat zich maar betrekkelijk weinig mensen (als donor) hebben laten registreren. In de media bestaat rondom dit thema een soort ‘omerta’: laten we er maar niet over praten.

Als je er toch met tegenargumenten over begint, krijg je vaak felle reacties. Deze wijzen er doorgaans op dat er iets niet goed zit en het wordt dan overschreeuwd om het niet bespreekbaar te hoeven maken. Dat gebeurt ook als nieuws voor mensen zo bedreigend is dat ze het niet kunnen bevatten. Dan gaan ze het ontkennen. Stel dat iemand van voor jou onbesproken gedrag plotseling negatief in het nieuws komt, dan geloof je daar aanvankelijk niets van. De bodem wordt onder jouw vertrouwen weggeslagen en de eerste reactie is ontkenning. De boodschapper wordt vervolgens verdacht gemaakt en hij wordt de boosdoener. Een discussie wordt zo onmogelijk. Dit is niet alleen bij gewone mensen zo, maar zo werkt het vaak ook in de journalistiek. Dan branden ook journalisten liever niet hun vingers aan het onderwerp, zeker niet als het een emotionele lading heeft en er een mening geventileerd wordt die afwijkt van de gangbare.

Van 13 t/m 19 oktober vindt de jaarlijkse nationale donorweek plaats, waarin de Nederlanders opgeroepen worden zich als orgaandonor te laten registreren. Gebruik je eigen intuïtie en verstand om het geheel te overzien en door de campagne heen te prikken.

Hou ook de websitenationale donorweek in de gaten die op 1 oktober geactiveerd wordt.
——-

Oproep aan ervaringsdeskundigen

1. Gesprekken
Ger en Marieke van komen graag in contact met mensen die tegen de achtergrond van hun website hun ervaringen met orgaandonatie willen delen. Persoonlijke ervaringen leiden meestal tot een eigen visie en ze stellen het op prijs als deze met hun gedeeld mag worden. Privacy wordt gegarandeerd.

Ze denken o.a. aan:
* familieleden
* nabestaanden
* verpleegkundigen
* chirurgen
* anesthesisten
* (huis)artsen
* psychologen
* therapeuten
* wie overweegt zich te laten transplanteren

2. Boek
Ger Lodewick is op verzoek van een uitgever bezig een kritisch boek over orgaandonatie te schrijven. In dit boek wil hij graag persoonlijke ervaringen meenemen van mensen uit bovenstaande categorieën. Ook hier wordt privacy gegarandeerd. Vertrouwelijke informatie uit bovenstaande gesprekken wordt niet in het boek opgenomen zonder toestemming van betrokken personen. Het boek komt ca. begin oktober uit.

Vorig jaar heeft het blad Spiegelbeeld een bijlage over dit onderwerp gepubliceerd. Het is ook online te lezen.

——

Bekijk hier een video gemaakt door The Trueman Show van Jorn Luka die Annet Wood interviewt over dit gevoelige onderwerp.

Annet Wood heeft een website gemaakt over orgaandonatie, met eerlijke informatie. Informatie die je niet krijgt van de overheid.

Lees hier het boek van Annet Wood ‘Zwartboek over orgaandonatie’.