De werkelijke betekenis van ziekte
door Mike Donkers
Ik denk niet meer in termen van ziektes, maar ziekte. Enkelvoud, niet meervoud. Ik ben ziekte gaan zien als het leven zelf: een oneindig scala aan vormen voortkomend uit één en dezelfde oerbron, die ook nog eens over kunnen gaan in elkaar. Dit verschijnsel wordt pleomorf genoemd, oftewel meervormig, en is een principe van de natuur. Ziekte is als het leven, omdat het een onderdeel is van het leven, net als dood onderdeel is van leven en een eeuwigdurende cirkel vormt waarbij energie nooit verloren gaat, maar opnieuw wordt gebruikt. Wie het leven begrijpt, begrijpt ook ziekte.
Pleomorfisme
Het concept van pleomorfisme (meervormigheid) werd ontwikkeld door de Franse bioloog Antoine Béchamp. Béchamp was de grote tegenhanger van Louis Pasteur, die beweerde dat ziekteverwekkers ons van buitenaf aanvallen en het dus van belang is dat wij hen doden voordat ze ons doden. Door ziekteverwekkers te zien als externe organismes creëer je een oorlogsdenken, waarbij je een anti-houding aanneemt en micro-organismes tot vijand verklaart. Dit oorlogsdenken is terug te vinden in onze terminologie. We ‘bestrijden’ ziekte, ‘doden’ bacteriën en een medicijn is ‘antiviraal’. Béchamp toonde aan dat dit niet alleen een hoogst simplistische, maar ook zeer onverstandige visie is. Op geheel Pasteuriaanse wijze verklaarde hij in zijn experimenten ziekteverwekkers de oorlog en bestreed ze met alle mogelijke middelen. Hij ontdekte onder de microscoop dat micro-organismes als bacteriën, schimmels, virussen en parasieten het vermogen tot biologische transmutatie hebben, oftewel het veranderen van vorm. Als gevolg van de aanvallen die op hen werden uitgeoefend, veranderde een schimmel bijvoorbeeld in een parasiet, een bacterie in een virus, enzovoorts. Ook gingen ze samenwerken. Hoe feller de aanval, hoe feller de reactie van deze micro-organismes.
In totaal identificeerde Béchamp 16 verschillende vormen. De Amerikaan Royal Rife identificeerde er later 4. Ik ben ervan overtuigd dat het werkelijke aantal oneindig is, omdat het leven hoe dan ook zijn weg vindt. Een Italiaanse ex-oncoloog (hij is uit zijn functie gezet) genaamd Tullio Simoncini beweert dat kanker een schimmel is. Er zijn echter ook virale vormen van kanker en kanker is eveneens in verband gebracht met parasieten. Mijn mening is dat kanker al deze vormen is en meer en dat kanker dus een pleomorf karakter heeft. Het is om die reden dat kanker juist gaat uitzaaien na een behandeling met chemotherapie of bestraling, een zeer ondoordachte benadering die uitsluitend anti-ziekte is en niet pro-leven.
Omgeving van de cellen
Ziekteverwekkers, micro-organismes horen bij het leven. Zij zijn de oervormen van leven en vervullen een zeer complexe functie. Elke vorm van cellulair leven op deze aarde vertoont genetische verwantschap met elkaar. Zo hebben mensen een genetische verwantschap met zogeheten ziekteverwekkers, of pathogenen. Sterker nog, we zijn opgebouwd uit bacteriën, schimmels, virussen, parasieten en andere micro-organismes en ze vormen onderdeel van ons systeem. Hetzelfde geldt voor planten en dieren. Béchamp ontdekte dat als hij ophield met de micro-organismes te bevechten en in plaats daarvan wat hij noemde het ‘interne milieu’ verbeterde door te werken aan de omgeving van de cellen, deze zogenaamde ‘ziekteverwekkers’ niet verdwenen maar juist meehielpen de cellen te repareren. Hij concentreerde zich dus niet op de ziekte, maar op genezing en de zogenaamde ziekteverwekkers deden hetzelfde. Als hij zich echter concentreerde op de ziekte en deze letterlijk probeerde te bestrijden, dan toonden de ziekteverwekkers zich de ergste vijand. Hiermee toonde hij aan dat micro-organismes de bouwblokken van het leven zijn, die een nauwkeurige relatie onderhouden met zowel het leven als de dood en het stadium er tussenin, ziekte.
Béchamp toonde aan dat micro-organismes genetisch gecodeerd zijn om zwakke organismes op te ruimen omdat ze door de natuur niet meer als levensvatbaar worden beschouwd. Dit proces gebeurt echter langzaam en het leven biedt elke cel de veerkracht om te herstellen en sterker te worden. Deze zelfde micro-organismes blijken vervolgens de genetische code te hebben om de cellen te helpen levensvatbaar te blijven. Dit alles wordt niet veroorzaakt door de micro-organismes zelf, deze komen alleen maar in actie indien de omgeving van de cellen verandert.
Behalve celdegeneratie is dus ook celregeneratie mogelijk. Toch is de basis van onze moderne geneeskunde niet de theorie van Béchamp geworden, maar die van Pasteur. Het gevolg is pasteurisatie, vaccinatie en medicatie, allemaal op basis van het buiten de deur houden van ‘indringers’. We vechten hiermee tegen onszelf, want bacteriën en andere micro-organismes tot vijand verklaren heeft ons niets dan slechts gebracht omdat wij ons feitelijk buiten de natuur plaatsen. Door tegen de natuur in te gaan in plaats van mee te werken met de natuur hebben we een verkeerde basis geschapen voor de huidige geneeskunde. Je vecht namelijk tegen het leven en dat is pure doodsenergie. Het gevolg is alleen maar een toename van dood en ziektes en uiterst toxische medicijnen die ons hiervan moeten genezen. Een heilloze weg.
Levensintelligentie
Wist je dat salmonella en e-coli gunstige darmbacteriën waren die als gevolg van pasteurisatie tot de dodelijke ziekteverwekkers zijn geworden die ze nu kunnen zijn? Wist je dat als je ongepasteuriseerde rauwe biologische melk drinkt van grasgevoerde dieren je deze bacteriën weer binnen krijgt en je je daarmee op een natuurlijke manier beschermt door de bacteriën tot vrienden te maken in plaats van vijanden? Wist je dat natuurlijke, onbewerkte melk een synergie van bacteriën, vetten, eiwitten, suikers en andere stoffen vertoont waarbij salmonella en e-coli een gunstige rol spelen in plaats van de dodelijke ziekteverwekkers waar wij ze voor uitmaken? Denken we nu werkelijk dat wij kunnen ‘winnen’ van deze oervormen van leven die enkele miljarden jaren langer op deze aarde bestaan dan wijzelf? De kracht van de natuur, van het leven is altijd oneindig sterker en het is levensgevaarlijk en ronduit arrogant om te denken dat wij hierboven zouden staan.
En nu heb ik het alleen nog maar over melk, maar dit geldt voor alle natuurlijke, onbewerkte voedingsmiddelen. Zo bevat natuurlijk, ongeraffineerd zeezout een mineralencomplex van maar liefst 84 mineralen, waaronder zeer giftige elementen als kwik, aluminium, arsenicum en lood. In geïsoleerde vorm zijn deze elementen ziekmakend en dodelijk, maar in synergie met de 80 andere mineralen in natuurlijk zeezout zijn ze niet alleen ongevaarlijk, maar zelfs noodzakelijk. Alleen de natuur heeft de intelligentie om voor de juiste remmende factoren te zorgen die dit mogelijk maken. Het leven werkt op basis van complexe gehelen, nooit de isolaten waarop onze reductionistische en mechanistische wetenschap is gebaseerd. Door onze krampachtige pogingen bacteriën te weren door middel van antibiotica (letterlijk: anti-leven), hebben we zelfs superbacteriën als de MRSA- en de stafylococ-bacterie gecreëerd in ziekenhuizen. Hierdoor worden juist die plekken die ons beter zouden moeten maken een ware haard van dodelijke ziekteverwekkers! Ook ziektes die we dachten te hebben ‘uitgeroeid’ komen terug in een sterkere vorm en er is geen vaccin of medicijn die ons hiertegen kan beschermen. Behalve als we de omgeving van onze cellen verbeteren, ons immuunsysteem dus. Daarin ligt onze toekomst,.niet in Pasteuriaanse medicatie en vaccinatie.
Er zijn talloze voorbeelden te vinden van de intelligentie van het leven in onszelf en buiten onszelf, die het Pasteuriaanse denken weerspreken. Als schimmels en virussen bijvoorbeeld werkelijk de nietsontziende ziekteverwekkers waren die alles in hun pad vernietigden (oorlogsdenken), dan hebben we te maken met wrede doodseskaders die we plat moeten bombarderen voordat ze ons hele systeem lam leggen. Dat is één houding die de wetenschap aan de dag legt ten opzichte van dergelijke micro-organismes. Er wordt ze door de wetenschap echter wel een zekere intelligentie toegeschreven, want ze blijken zo klein te zijn dat ze het immuunsysteem ‘voor de gek houden’ en slim genoeg om zich zelfs in een celkern op te sluiten. Daarnaast zijn sommige micro-organismes in staat om zowel in een aërobe (zuurstofrijke) als anaërobe (zuurstofarme) omgeving te overleven. Als micro-organismes in staat zijn op zoveel manieren te overleven en het immuunsysteem voor de gek te houden, dan is het met de intelligentie van ons immuunsysteem ook slecht gesteld. Zo komen we op benamingen als ‘auto-immuunziekte’. Een immuunsysteem dat zichzelf aanvalt, vertoont niet veel intelligentie.
Of geldt dat meer voor degenen die deze theorieën ontwikkelen? Is het niet zo dat schimmels en virussen juist zeer intelligent zijn, intelligent genoeg om selectief uitsluitend die organismes op te ruimen die te zwak zijn om voort te bestaan? Is het niet zo dat ons immuunsysteem deze micro-organismes juist doorlaat en ongehinderd hun gang laat gaan en we zowel ons immuunsysteem als deze ‘ziekteverwekkers’ juist zeer dankbaar moeten zijn, ook al kunnen ze ons verzwakken en op termijn zelfs doden? Is het niet een beter idee om onszelf af te vragen waarom deze ‘ziekteverwekkers’ ons systematisch aan het opruimen zijn en ons te concentreren op het verbeteren van die zwakke plekken? Het leven wil heel graag door en vertoont een enorme veerkracht. Als je in die kracht gaat staan en je lichaam de stoffen geeft om zichzelf opnieuw op te bouwen, zal het onmiddellijk aan de gang gaan en celregeneratie in gang zetten. Het leven is geen oorlog, het leven is een dans. Het woord ‘uni-versum’ staat voor ‘één lied’.
Enkele voorbeelden uit de natuur van de intelligentie van micro-organismes:
Er zijn paddestoelen (schimmels) die aan dode of halfdode boomstammen groeien. Hun taak is deze boomstammen op te ruimen. Als de natuur werkelijk roekeloos was, zou ze dan die schimmels precies op die plek in het bos laten voorkomen? Zouden de schimmels in hun vernielzucht dan niet het hele bos opruimen? Heb je wel eens nagedacht over waarom die rozenstruik in je tuin opgevreten wordt door luizen en de plant ernaast niet? Als insecten zulke veelvraten zijn, dan hield je geen tuin meer over. Je kunt ervoor kiezen de luizen weg te spuiten met een of ander chemisch goedje dat alles doodt op zijn pad en dat werkt op de korte termijn. Je roos zal er echter niet gezonder op worden, integendeel want nu heeft-ie ook nog gif te verwerken. Of je kunt je niet concentreren op de luizen maar op de gezondheid van de plant door goede voeding toe te dienen aan de wortels en de bodem waarin de roos groeit. Je zult zien dat op termijn de luizen een ander heenkomen zoeken en je krijgt als beloning de meest prachtige rozen.
Zo geldt het voor je lichaam ook. De natuur beloont altijd als je met haar meewerkt. De Japanner Teruo Higa heeft op basis van fermentatie een synergetische verbinding ontwikkeld van zo’n 80 micro-organismes, waaronder zuren en schimmels, die hij EM noemt, Effective Microorganisms. EM wordt met succes toegepast in de landbouw om het bodemleven te verrijken, maar het blijkt ook waterzuiverende eigenschappen te hebben en het is bovendien drinkbaar voor mensen en is immuunbevorderend, met name voor mensen met de ziekte van Crohn en andere darmaandoeningen. Interessant nietwaar, als je bedenkt dat onze darmen onze ‘bodem’, onze ‘wortels’ zijn? Zo blijken wortelgroente en wortelkruiden eveneens zeer goed te zijn voor onze lever en darmen. Een gezonde lever en darmen (bodem, wortels) bevorderen een gezonde groei van het geheel, wederom een directe parallel met de natuur.
Er is opnieuw een Fransman verantwoordelijk voor het inzicht dat al onze organen met elkaar in een complexe, synergetische verbinding staan, een proces dat homeostase wordt genoemd. De fysioloog Claude Bernard ontwikkelde het concept van homeostase en concentreerde zich met name op het vermogen van de lever om suikers te verwerken. Zijn conclusie was dat onze lever niet gemaakt is om veel suikers te verwerken en dat een hoge suikerinname onherroepelijk leidt tot ziekte. Hij was een tijdgenoot van Béchamp en samen vormden ze de directe tegenhangers van Louis Pasteur. De simplistische en reductionistische visie van Pasteur kreeg echter de overhand boven de holistische visie van Béchamp en Bernard en vormde de basis van de hedendaagse geneeskunde. En dat terwijl Pasteur op zijn sterfbed Béchamp en Bernard gelijk gaf vanwege het overweldigende karakter van hun bewijsvoering!
De zee en groene planten
Als micro-organismes bouwblokken zijn van leven, dan zijn mineralen dat zeker ook, want zij waren er nòg eerder. Nergens op de aarde komen meer mineralen voor dan in de zee en een gezonde, onvervuilde zeeomgeving is dan ook volledig ziektevrij. Wie water alleen ziet als water en niet als een levende intelligentie, heeft het mis. Zeewater blijkt namelijk de intelligentie te hebben om de perfecte mineralensamenstelling te scheppen uit het aanbod dat de zee krijgt van ondergrondse en bovengrondse vulkanen en mineralen die terugspoelen van land naar zee door neerslag. Elke zee blijkt min of meer dezelfde mineralensamenstelling te vertonen en er zijn op zeebodems magnesiumballen aangetroffen die door het zeewater worden beschouwd als overtollig en dus geen onderdeel uitmaken van het zeemineralencomplex. Zeewater bevat 92 door de wetenschap geïdentificeerde elementen en zeezout 84 geïdentificeerde elementen, allemaal in de perfecte verhouding en samenstelling ten opzichte van elkaar. Het werkelijke aantal elementen zou wel eens ver daarboven kunnen liggen.
De Fransman René Quinton ontdekte aan het eind van de 19e eeuw dat zeewater voor 98% identiek is aan bloed en hij beschouwde zeewater dan ook als een bloedplasma. Ook Quinton geloofde dat zowel de oorzaak als de oplossing van ziekte de omgeving van de cellen was en legde zich erop toe het bloed te zuiveren en te reinigen door middel van zeewateroplossingen. Hij vroeg zich af of zeewater niet te verdunnen is en dan te gebruiken als bloed. Hij ontwikkelde een zeer streng protocol waarbij zeewater gewonnen moest worden op ruim 50 kilometer van de kust en op 300 meter diepte, in niet-metalen vaten getransporteerd moest worden naar de kust en koudgefilterd moest worden en verdund tot een isotone oplossing, waarbij het zoutgehalte identiek is aan dat van bloed (0,9%). Dit ‘zeeplasma’ diende hij vervolgens toe aan zieke zwerfhonden. Hij wist de zwerfhonden stuk voor stuk op te lappen en in één extreem experiment verving hij het bloed van een hond volledig door verdund zeewater. De hond overleefde het experiment niet alleen, maar kreeg gezonder bloed dan ooit tevoren en leefde nog heel lang in volmaakte gezondheid. Quinton zette gratis klinieken op in heel Frankrijk en wist mensen te genezen met zeewaterinjecties van de degeneratieve ziektes van zijn tijd, zoals tuberculose en cholera. In Afrika diende hij zelfs met succes zeewaterinfusen toe. Door te zorgen voor perfect bloed bevorde Quinton regeneratie van de cellen en bevestigde hij de theoriën van Béchamp en Bernard dat het gaat om de omgeving van de cellen en dat alle organen met elkaar in verbinding staan door middel van homeostase.
Deze drie Fransmannen bewezen dat werkelijke gezondheid ligt in de basis, dat wil zeggen de lever, de darmen en het bloed. De zee is de oersoep van het leven. Zij bedekt 70% van het aardoppervlak en in een gezonde, onvervuilde zeeomgeving is het planten- en dierenleven volmaakt gezond en leeft minimaal twee keer zo lang als het leven op de 30% landmassa waarop wij leven. We weten dat een mineralentekort leidt tot verzuring, hetgeen de basis is van alle ziekte. Zeemineralen alkaliseren en het is van belang dat ons bloed een licht alkalische pH (zuurgraad) heeft en behoudt van 7,4. Bernard concentreerde zich op de lever en hoe deze samenwerkt met de andere organen. De lever is als centraal ontgiftingsorgaan onder andere verantwoordelijk voor de kwaliteit van het bloed. Quinton legde zich toe op het zuiveren van het bloed. De zee is de basis van alle leven op deze aarde. Door bloed te vermengen met verdund zeewater krijgen de cellen de oorspronkelijke levensinformatie en –energie terug. Béchamp ontdekte dat micro-organismes zowel goedaardig als kwaadaardig kunnen zijn, afhankelijk van de mate van verzuring waaraan het systeem wordt blootgesteld. Niet voor niets zijn zoveel degeneratieve en ‘auto-immuun’ ziektes bloed- en orgaanziektes.
Allemaal waren ze bezig met de basis, de basis van alle leven die niet alleen ophoudt bij ons mensen. Ik noemde al EM (Effective Microorganisms), zowel als natuurlijke landbouwmethode om de bodem te verrijken alsook ter verrijking van de menselijke darmflora. Ook zeewaterverdunningen blijken zeer effectief te zijn in de landbouw, zoals de keel-, neus- en oorarts Maynard Murray al in 1936 ontdekte. Daarnaast zijn zeewaterverdunningen ook te drinken en vormen zo een perfect mineralencomplex voor ons mensen.
De Duitse biochemist Hans Fischer toonde aan dat chlorofyl (bladgroen) voor 98% identiek is aan hemoglobine, een eiwit dat verantwoordelijk is voor de aanmaak van rode bloedlichaampjes en het transport van zuurstof door het bloed. Interessant genoeg komt weer dat getal 98% voorbij. Quinton toonde aan dat zeewater voor 98% identiek was aan bloed. Zowel zeewater als chlorofyl moeten dus beschouwd worden als bloedplasma’s. Echt vreemd is dat niet als je beseft dat chlorofyl het product is van fotosynthese (de interactie tussen zonlicht en water) en dat dit voor het eerst plaatsvond in de zee. Fotosynthese leidde tot groene, eencellige organismes en deze spoelden aan op het land om zo de basis te vormen voor het plantenleven.
Aangezien mensen en dieren een genetische verwantschap vertonen met de zee en groene planten, kan het niet anders dan dat mensen en dieren ontstaan zijn uit zee- en plantenleven. De discussie of we al of niet afstammen van homo sapiens of een andere soort doet niet terzake als je veel verder teruggaat in de evolutie. Wat er toe doet is dat zeemineralen en groene planten DNA- en RNA-informatie bevatten die herkend worden door onze cellen. Groene planten en zeemineralen zijn alkalisch en werken verzuring en ziekte tegen. Zowel zeewater als groene planten zijn opgebouwd rondom het mineraal magnesium en laat nu juist magnesium het wondermineraal zijn dat ontspanning en gezondheid bevordert in plaats van samentrekking en verzuring. Magnesium is het mineraal van het leven. Wat bedekt onze aarde? 70% is zeewater en groene planten bedekken de 30% land waarop wij leven. De aarde geeft het ons op een presenteerblaadje: eet gezonde groene planten en drink gezond zeewater, de voorraad is oneindig. Kortom, alkaliseer en mineraliseer jezelf voor een lang en gezond leven zonder ziekte.
Ziekte als leermeester
Liefde is de helende kracht van de natuur. Onvoorwaardelijke liefde definiëren wij als geven zonder te nemen. Dit is de kracht van de natuur: zij geeft zonder ooit iets terug te nemen. Laat je niets wijsmaken over de ‘straf van de natuur’ of soortgelijk doemdenken. Alleen door aan jezelf te geven en van jezelf te houden inclusief je ziekte en je te concentreren op je eigen bodem en wortels, de omgeving van de cellen, ben je in staat om werkelijk te genezen. Door jezelf los te zien van je ziekte en je ziekte te haten en de oorlog te verklaren, haat je dat deel van jezelf dat je niet bevalt en voer je oorlog tegen jezelf. Je gaat daarmee tegen de universele liefdeskracht van de natuur in, met uiteindelijk de dood tot gevolg.
Ziekte is leven en dood tegelijk en wij kunnen dagelijks een keuze maken of wij ons bezig houden met negatieve, ziekmakende doodsenergie of positieve, levenscheppende energie. Ziekte biedt ons een unieke kans om te overdenken waar we mee bezig zijn en de noodzakelijke veranderingen te maken kwa voeding, maar ook op het emotionele, energetische en spirituele vlak. Het gaat om het totale plaatje, want alleen met goede voeding kom je er niet. Als je energetisch blokkeert, komen al die goede voedingsstoffen niet of niet voldoende binnen. Ziekte is een leermeester. Als je de les goed leert, leer je de liefde in jezelf en anderen te vinden en ga je in de (ver)gevende kracht van de natuur staan. Als je de les niet goed leert, nekt de ziekte je en moet je het in een volgend leven nog maar eens proberen.
Dit is die les:
Werkelijke groei begint bij de bodem en gaat van onder naar boven. Ik heb het belang van een gezonde lever en darmen al benadrukt, omdat je lever het centrale ontgiftingsorgaan is en je darmen het centrale ontlastingsorgaan. Beiden transporteren ze gifstoffen uit je lichaam, mits ze goed werken en niet zelf vergiftigd zijn. Dit geldt ook voor ons denken en ons voelen. Claude Bernard toonde al aan dat onze organen samenwerken en dus een eigen intelligentie hebben. De enige intelligentie die we waarderen in onze samenleving is echter academische intelligentie, de intelligentie van het denkende brein. We verbinden hier veel status aan in de vorm van geld en andere materiële zaken, allemaal dingen van buiten onszelf. Heel veel energie gaat dus naar boven, naar ons hoofd. We zitten hierdoor vast in ons denken. Ons denken is amoreel, oftewel rationeel gezien zijn we in staat om met oneindig veel redeneringen recht te denken wat krom is. Sommige van deze redeneringen staan in onze geschiedenisboeken. Zo waren de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki ‘noodzakelijk omdat ze de oorlog beëindigden en veel bloedvergieten hebben bespaard’. Iedereen met een hart kan dit echter niet zonder blikken of blozen zeggen.
Ons denken koloniseert ons hart. Hierdoor leren we alsmaar minder te voelen. Dit maakt dat we met allerlei gevoelens zitten die we niet kunnen verwerken. Vertaald naar onze organen stroomt de energie van boven naar beneden: van het hoofd naar het hart naar de darmen. Dat is precies de omgekeerde volgorde. Heb je ooit een bloem, plant of boom van boven naar onder zien groeien? Denk ook aan de volgorde van ons voedsel: we verteren het in onze darmen, daarna wordt het via ons bloed getransporteerd naar ons hart, dat het bloed rondpompt, en pas als laatste komt het bij ons hoofd. Is het niet interessant om te zien dat ons lichaam geen prioriteit geeft aan ons hoofd en onze extremiteiten (uiteinden van het lichaam) als het gaat om het transporteren van bloed, maar juist prioriteit geeft aan de vitale organen die in de buik- en borstholte liggen? Als ons lichaam onze darmen en ons hart als eerste bedient en ons hoofd pas als laatste, waarom volgen wij deze volgorde niet? In plaats daarvan zitten we vast in ons denken, waardoor we niet of niet genoeg gevoelens kunnen vormen over onze ervaringen en deze zeker niet kunnen verteren. De juiste volgorde is: eerst op je in laten werken, daarna er gevoelens over vormen en er tenslotte pas gedachten over maken.
Vastzitten in ons hoofd is ziekte nummer één in onze westerse wereld en we lijden niet voor niets massaal aan depressie, hart- en darmklachten. Je kunt jezelf vandaag nog hiervan bevrijden door het voortaan anders te doen. Hoe dichter je bij de natuur komt te staan, hoe dichter je bij je eigen natuur komt te staan. Ziekte herinnert je eraan dat je bent vervreemd van je natuur. Dit is de werkelijke betekenis van ziekte.
Mike Donkers
Terug naar ‘Mike Donkers’